ตัวตนที่ว่างเปล่า

นานแค่ไหนแล้ว ที่พื้นที่ส่วนตัว อารมณ์ ความคิด ไม่ได้ปลดปล่อยอย่างที่ใจอยาก

บล้อกที่ต้องคิดแล้วคิดอีกก่อนจะเขียน..เฟสที่ต้องกรองความรู้สึกและคนอ่าน..เพื่อนที่ทำงาน ที่ไม่ใช่มิตร

มีคนเพียงกี่คน ที่เราคุยได้อย่างที่ใจอยาก บอกได้อย่างที่ใจคิด

มีคนกี่คน ที่คอยเป็นไหล่ที่พักพิง เป็นเสียงหัวเราะที่ดังลั่นทุ่ง เป็นสายตาที่บอกเราว่า ไม่ต้องพูดหรอก ชั้นเข้าใจ 🙂

มองไปที่กำแพง..มีเพียงกรอบที่ว่างเปล่า..กรอบของสถานะ ที่บอกว่าสวยงาม..กรอบที่เรียงเป็นลำดับชั้นอย่างลงตัว..

สวย..แต่ว่างปล่าว ไร้ซึ่งตัวตน

Advertisements